Welkom

In deze blog neem ik je mee tijdens mijn beeldende zoektocht.
Ik blog over alle ontdekkingen, ervaringen, maar ook over de moeilijkheden welke ik tegenkom tijdens mijn beeldende proces op weg naar nieuw beeldend werk.


Marieke Smink
beeldend kunstenaar

zondag 9 december 2012

donderdag 6 december 2012

eerste uitwerking

De eerste uitwerking is klaar denk ik... er is nog veel uit te werken



maandag 3 december 2012

Bezoek 2

Vandaag heb ik mijn tweede bezoek gebracht.
Ditmaal op een ander tijdstip, namelijk om half vijf ( de vorige keer was ik er om 9.00 uur )
De leiding had al aangegeven dat het zeker de moeite waard was om dan ook een kijkje te komen nemen, omdat de sfeer en de mensen dan toch heel anders is.
De mensen hebben er al een hele dag opzitten. De meeste mensen slapen niet tussen de middag en zijn moe van de dag. Ze worden rustelozer, ongeduriger en hun emoties zijn sterker.
Een meneer is er niet, hij is vanmorgen overleden...

Ik zal proberen een beeld te schetsen van mijn bezoek.

Bij binnenkomst is het druk in de woonkamer. Links aan tafel zitten 5 dames, aan de tafel daarachter zitten 2 dames en een heer en aan de andere tafel zitten ook 3 personen.
De leidster is in gesprek, vooral met de 5 dames. Zij zijn nog redelijk bij en kletsen er vrolijk op los, waarbij af en toe ook gezongen wordt, want dat doen ze graag.
Op de gang drentelt het dametje dat ik reeds getekend heb toen ze sliep en de oude schoolmeester zit op de gang op een bankje.
Sommige mensen in de woonkamer zitten in hun rolstoel te slapen, anderen doen mee aan het gesprek van de dames of staren voor zich uit.
Ik heb niet het idee dat ze mij herkennen van de vorige keer, maar ze nemen me en denken dat ik ook een zuster ben.
De dame links van mij lijkt vooral in haar eigen wereldje te zitten. Dit was de vorige keer ook zo. Ze lijkt wat nors, maar vorige week werd ik ook plots getrakteerd op een mooie glimlach toen ze op de foto kwam. Ze heeft haar hoofd op de tafel en zegt dan plots " Ik heb honger".

Er komt iemand buurten. De dames aan de tafel roepen:"Wat heeft zij toch een dikke kont". "Sst", zegt de leidster. De sfeer verstomd, wanneer ze binnenkomt. Ze wordt niet geduld in het teratorium van de dames. De leidster verteld dat deze vrouw wel eens wat wegneemt en dat de dames dat dondersgoed weten. Ze wordt niet echt geaccepteerd hier. Wanneer de vrouw weer verdwijnt, na gevraagd te hebben naar de krant, gaan de dames weer verder met keuvelen en liedjes zingen. De sfeer is weer ontspannen.
Iedereen zit ogenschijnlijk rustig te wachten op het eten.
Een aantal van de dames is in de overtuiging dat ze ergens zijn en vragen of ze moeten betalen. 's Avonds hebben ze het druk, want ze moeten ook nog naar zingen. "Oh ja", zegt een ander, "dat wist ik niet." "Ja hoor, we hebben het druk, na het eten moeten we weer weg."

Dan worden de tafels gedekt. Ze eten brood. Ik help een beetje mee. Voor iedereen een bord, een beker, mes en vork. Mandjes met brood en beleg.
Het lijkt een hele gewone maaltijd in een bejaardensoos.
De dame die op de gang drentelt wordt opgehaald. Zij leeft volledig in haar eigen wereld. Wordt aan een tafeltje apart gezet. Ze is ongedurig en roept de zuster. Rammelt met haar bord en praat vrijwel onverstaanbaar. Ze zit constant te mopperen en iedereen uit te maken voor kreng. Als een soort achtergrondgeluid, een voortdurende ruis. Ditmaal is het niet de kanarie die zorgt voor het achtergrond geluid, maar dit dametje.

Al snel blijkt dat al die messen en vorken prachtig zijn, maar dat lang niet iedereen ze kan hanteren. Boterkuipjes blijken lastig open te gaan. Broodjes smeren is lastig en voor het dametje is het ook lastig eten. Ze smeert er meer mee, dan ze eet. Uiteindelijk belanden de stukjes brood met stroop die ik voor haar heb gemaakt meer op de grond en in de vensterbank dan in haar mond. Ze heeft het veel te druk met al die nare krengen die haar lastig vallen. De leiding denkt dat ze het vroeger moeilijk heeft gehad, dat ze misschien wel iets traumatisch meegemaakt heeft. Wat het is weet niemand, ook haar kinderen niet. Ze laten haar maar een beetje haar gang gaan, want wanneer je direct komt als ze roept wordt je toch weggeduwd of uitgemaakt voor kreng. Ze zit totaal in haar eigen wereldje. Eigenlijk een soort brabbelend, boos peutertje, maar dan oud.

Verder achterin zit een mevrouw van 65. Ze is nog jong en heeft een zeldzame ziekte, waardoor ze dementerende verschijnselen krijgt. Ze ziet slecht en is verdrietig. Wanneer de zuster bij haar gaat zitten en met haar praat gaat het wel. Ze praat graag over haar kinderen.
De leiding is druk met broodjes smeren, helpen, medicijnen klaar maken...
Ik maak af en toe een foto. Niet te veel, de mensen zijn zo onrustig ik wil ze niet te veel storen, hoewel ze het ook niet zo heel erg beseffen volgens mij.
Naarmate de maaltijd vordert en iedereen klaar is wordt het steeds onrustiger.
De meneer in de rolstoel, met de traanogen van laatst, vraagt om een kussen. Wanneer ik het hem geef blijkt dat hij de vloer er mee aan wil vegen. Toch maar niet. Hij probeert zich door de kamer te bewegen, maar zijn rolstoel en die van zijn buurvrouw zitten in de weg.

De mevrouw van 65 moet plassen, maar de leidster is nog druk. Ze moet nog even wachten. "Ik moet plassen" schreeuwt ze op een gegeven moment. "Ja, ik kom er aan". Je ziet de wanhoop in haar ogen. Haar gebit ligt op tafel, die doet ze steeds uit. 't Is toch net of ze wel beseft wat er aan de hand is, ze is verdrietig.
Terug van de wc moet ze spugen en daarna is ze weer verdrietig. Ik knoop een praatje met haar aan over haar dochters. "Heb je ook kleindochters?""Nee, mijn kinderen zijn 17 en 18. Een is verloofd en die ander gaat misschien ook wel trouwen."
Later spreek ik de leidster. In de wc had ze nog een heel verhaal over haar kleinkinderen, nu heeft ze er geen.

Er is ook een dametje van bijna 100. Ze ziet er keurig uit. Mooi gekapt, oorbellen, mooie tas en de portemonnaie komt al op tafel. Even betalen en dan moet ze gaan. Naar de wc. "Kom je zo terug?", vraagt de leidster. Ze piept wel eens weg naar haar slaapkamer, maar dat mag niet. Eerst nog koffie.

Routine en regelmaat zijn belangrijk. Elke dag, hetzelfde ritme. 's avonds wordt er wel eens iemand uit de huiskamer gehaald. Die gaat dan mee naar een speciale 'verwengroep'. Daar krijgen ze wat extra aandacht, een borreltje, lekker eten en een spelletje. Meestal weten ze het de volgende dag niet meer, maar het gaat om het moment.

Een mevrouw slaapt alleen maar. Zij is al zo ziek, ze zit volledig in haar eigen wereld en is nog maar weinig wakker. En als ze wakker is herhaalt ze steeds dezelfde zinnen...

Op de gang hoor ik steeds meer geluiden. Ook in de huiskamer wordt het onrustiger. Mensen gaan drentelen, proberen te bewegen met hun rolstoel of tillen constant op de tafel, met op de achtergrond het dametje die praat tegen de krengen.
Het oude vrouwtje van bijna 100 komt terug. Ze kon de slaapkamer niet vinden, ze wil naar bed.
Verteld over haar vader en moeder die ze gaat opzoeken. Zelf met de auto van haar broer. Die is boer en zij mag de auto soms lenen. Dat vind ze zo lief. Ja, ze wordt bijna 100. Oud he, en ze kan alles nog. Nog kerngezond alles doet het nog, dat ze dat nog mag beleven. Ze kan zelfs nog naar haar moeder...

Wanneer ik later op de terugweg nog even langs de supermarkt ga, merk ik dat ik de oude mensen daar ook zit te beoordelen. Is deze 'normaal' of ook een beetje in de war.
Gek eigenlijk, want wat is normaal. Ogenschijnlijk lijkt een aantal van de dames in het tehuis best normaal en kun je er een gesprek mee voeren, maar ze zitten volledig in een andere dimensie. Een ander hier en nu.
Wonderlijk hoe je geest werkt, of niet werkt eigenlijk...

In uitvoering

Ik ben druk bezig met het uitwerken van schetsen en ideeën.
Verder kan ik er nog niet zoveel over zeggen, alleen dat ik zeer geïnspireerd ben. En dat is al een poos geleden. Ik zit op het goede spoor...
































Vanmiddag ga ik weer op bezoek bij het verzorgingstehuis. Aan het einde van de dag schijnt het heel anders te zijn.
Dan is deze mevrouw misschien wel niet zo lief...
We zullen zien.


donderdag 29 november 2012

Schetsen







Bezoek 1

Vandaag heb ik voor het eerst een bezoek gebracht aan de huiskamer van de instelling voor dementie, waarover ik eerder sprak in deze blog.
Dit heeft veel indruk op mij gemaakt en levert ook veel materiaal op.
Ik ben erg blij dat ik voor deze werkwijze heb gekozen, want de beelden borrelen in mij.
Juist door er te zijn en rond te lopen in zo'n instelling krijg je een veel beter beeld van dementie.

De mensen lieten zich makkelijk fotograferen. Er zitten goede beelden bij die ik als uitgangspunt kan nemen.

Ook de medewerkers waren erg behulpzaam. Wat ontzettend fijn en wat krijg je een respect voor deze mensen ook.
Zo vertelde een medewerkster dat ze een speciaal bed hadden laten aanmeten voor een patiënt en dat ze er zelf ook even in was gaan liggen om te checken of het echt wel goed was.
Deze mensen zijn erg begaan met hun patiënten en dat is erg fijn.

Vanmorgen waren de patiënten in goede doen. Wanneer je ze observeert, spreekt en fotografeert merk je dat er toch een soort band ontstaat. Bij de een wat meer dan de ander. Dat is fijn en voelt goed.

Volgende week ga ik op een ander tijdstip, want iedere dag en ieder moment is weer anders.
Nu waren de meeste mensen vrij rustig, enkel 2 personen waren rusteloos. Naar mate de dag vordert schijnt dit weer anders te gaan.
Ik ga het wel zien en ervaren.

Vanmiddag ga ik in ieder geval aan het werk in mijn atelier. Ik ben erg geïnspireerd om al een aantal beelden uit te werken.

vrijdag 9 november 2012

Toestemming

Yes!
Ik heb toestemming om in een verzorgingstehuis voor mensen met dementie te gaan observeren, fotograferen en tekenen.
Het begint nu eindelijk meer vorm te krijgen...

De 22e begin ik...


Binnenkort zal er enkele ochtenden een beeldend kunstenaar aanwezig zijn op de groepen, om tekeningen en foto’s te maken van onze bewoners. Het betreft Marieke Smink, ze maakt schilderijen, voornamelijk in textiel.

Onlangs is Marieke begonnen met een nieuw beeldend proces. Onderdeel hiervan is het registreren d.m.v. fotografie en tekeningen van mensen met dementie. Deze foto's zullen alleen gebruikt worden tijdens haar werkproces, het is dus niet de bedoeling om de foto's op enige wijze openbaar te maken.
Wel kan het zijn dat de foto's of delen hiervan gebruikt worden voor omzetting naar een tekening of schilderij. Marieke houdt ook een blog bij ( http://kunstenstijl.blogspot.nl ) waarin ze verslag doet van haar beeldende proces, ervaringen, werkproces en experimenten (maar ze plaatst er nooit foto's en namen op van derden zonder hun uitdrukkelijke toestemming). Mocht u geïnteresseerd zijn dan kunt u deze blog volgen.

Indien u bezwaar heeft dat Marieke Smink tijdens deze (± 4) ochtenden uw partner/familielid tekent of fotografeert, kunt u dat op de groep aangeven. Wij zullen er dan zorg voor dragen dat zij deze bewoner niet zal vastleggen op papier. Wanneer we voor 20 november niets van u hebben vernomen, gaan we ervan uit dat u geen bezwaar heeft.


vrijdag 2 november 2012

Maatje

Misschien moet ik wel een maatje worden. Dan is er een wisselwerking.
Ik geloof dat ik dat maar eens ga uitzoeken...

donderdag 18 oktober 2012

Bezoek

Vorige week ben ik op bezoek geweest bij een meneer en mevrouw waarmee ik in contact was gekomen via de Alzheimerstichting.
Deze mensen hadden gehoord over mijn project en wilden wel meewerken. Dus hadden we besloten om nader kennis te maken...

Een doorsnee huis ergen in een wijk in een provinciestad. Een ziekenhuisbed voor het raam. In de vensterbank stonden een melkkannetje en een flesje, wat planten. Binnen veel foto's; van de kinderen, de kleinkinderen... Eenvoudig ingericht.
Zij vertelde mij dat het momenteel wat lastig was om de kinderen te ontvangen. Ze hadden even geen bank, omdat hij plotseling niet meer kon lopen. Dus sliep hij nu beneden en zij 's nachts op een luchtbed bij hem. 's Morgens moest alles dan weer onder het bed geschoven worden. Dit brak haar nu wel op. Beiden zijn halverwege de zeventig. Maar volgende week zou er een traplift komen, dus dan konden ze weer boven slapen.
De babyfoon was ook kapot. Daar was hun zoon nu mee heen. Hij werd erg angstig wanneer ze uit de kamer ging en kreeg het zelfs voor elkaar om dan uit het bed te komen op zoek naar haar. Via de babyfoon konden ze contact houden overal in huis.

Ze hadden het niet altijd makkelijk gehad. Een van hun kinderen was psychiatrisch patiënt. Nu ging het goed, hij woonde ook bij hun in huis.

Hij was altijd boer geweest, maar kreeg na zijn 'pensioen' te maken met een aantal beroertes, waardoor hij steeds een stapje terug moest doen.

We hebben veel over het verleden gesproken. Wat ze hadden meegemaakt en hadden gedaan.
Ze waren samen naar Parijs geweest, toen het nog kon. Wat hadden ze genoten.
Kijk daar een penning voor goede diensten en een souvenir uit Parijs.
Het melkkannetje betekende veel voor hem, hij had altijd in de melkfabriek gewerkt. Er hoorden mooie verhalen bij...
Hij was altijd nog erg blij met haar. Ze is lief voor mij, daar heb ik geen spijt van.
Zij vertelde dat het zwaar was, maar omdat hij zo'n goed karakter had hield ze het vol.
Sommige mensen veranderen door dementie, maar hij was nog steeds wel haar man.

Je kon merken aan alles dat het wel goed was. De dementie kenmerkte zich vooral ook door lichamelijke achteruitgang, maar in zijn hoofd gebeurde ook van alles. De ziekte ging wel door. Steeds een stapje achteruit. 'T is niet anders, ik ben blij met wat ik nog kan'. Hij leek er in te berusten.
Maar soms gebeurde er iets, waardoor hij ineens weer achteruit ging. Een paar weken geleden kon jij zelf nog naar buiten, een kleine boodschap en naar de opvang met de taxi. Dat ging niet meer, zijn benen werkten niet meer mee.

Regelmatig gaan ze naar het prakje verderop, daar zitten ze dan op een bankje. Te kijken naar de zilverberk met een broodje en dan genieten ze van elkaar en van het moment.

Het bezoek maakte veel indruk op mij. We bespraken wat ik graag wilde. Foto's maken, registreren van hun dagelijkse leven.
We spraken af dat ze er over na zouden denken.
Het kwam wel goed, zei hij.
Maandag zou ik bellen om te vragen of het mogelijk was een een keertje bij hun te komen fotograferen en tekenen.

Afgelopen maandag heb ik gebeld. Helaas, er was veel veranderd. De lift was er nog niet. Alles erg hectisch, dus nu even niet.
Zeer begrijpelijk allemaal.
We hebben afgesproken dat ik over een maand nog eens bel.
Het zou geweldig zijn om dit echtpaar in beeld te brengen. Ik heb zeer veel respect voor hun en de manier waarop ze met de ziekte omgaan. Hartverwarmend.
Ik ben dankbaar dat ik ze heb mogen ontmoeten en dat ze hun ervaringen hebben willen delen.
Tijd zal leren of ik ze verder leer kennen of dat het hier bij blijft...

Schetsen


donderdag 4 oktober 2012

Aan de kant ik ben je oma niet

Een geweldig boek gezien in de boekhandel. Het vertelt over de bewoners van een verzorgingstehuis.

blz 5 uit het boek Aaan de kant ik ben je oma niet van Bette Westra 

dinsdag 2 oktober 2012

bladzijde 62

Uit Dementie een boek voor partners

Wat de keuken betreft: zorg ervoor dat de kookvuren vergrendeld zijn en zorg voor gas-, rook, en warmtemelders. Stel de boiler af op een lage temperatuur zodat je dementerende partner zich niet kan verbranden aan heet water. Giftige of gevaarlijke stoffen ( afwasmiddelen of bleekmiddelen bijvoorbeeld ) horen in een gesloten kast te staan. Sluit de keuken af als je haar niet gebruikt.
Verwijder tapijtjes uit de badkamer: je kunt erop uitglijden. Zorg voor handgrepen in bad en douche. Verwijder ook daar alle flessen en flesjes met haarwasmiddelen enzovoort.
Zorg ervoor dat het overal licht is. Het helpt je dementerende partner zich te oriënteren en vermindert zijn/haar angstgevoelens. Nachtlichtjes tussen slaapkamer en toilet maken hem/haar duidelijk hoe hij/zij moet lopen.
Geen losse traplopers. Stevige trapleuningen. Een deur bovenaan en/of onderaan de trap is geen overbodige luxe. Verf de bovenste en de onderste trede in een opvallende kleur.
Gebruik geen losse tapijten en traplopers. Geen spiegelende vloerbedekking ( je dementerende partner kan denken dat het water is of ijs ).
Ruim alles uit de weg waar je over kunt struikelen. Zorg overal voor afgeronde kanten.
Voorzie ramen en deuren van een veilige sluiting ( ramen vast in klapstand bijvoorbeeld ). Sluit de balkons af. En installeer een alarmsysteem bij een opengaande deur. Dan kan je dementerende partner in geen geval het huis ongemerkt verlaten.
Ook de tuin moet beveiligd worden...

vrijdag 28 september 2012

Stukje uit brief

"Mijn naam is Marieke Smink, ik ben beeldend kunstenaar en woonachtig in Zorgvlied.
Ik maak schilderijen, op dit moment voornamelijk in textiel.
Ik ben recentelijk begonnen met een nieuw beeldend proces.
Onderdeel hiervan is dat ik graag mensen met dementie wil registreren d.m.v. fotografie en tekeningen.
Deze foto's zullen alleen gebruikt worden tijdens mijn werkproces, het is dus niet de bedoeling om de foto's op enige wijze openbaar te maken.
Wel kan het zijn dat de foto's of delen hiervan gebruikt worden om om te zetten naar beeldend werk. ( bv in textiel, tekening of schilderij )
Ik houd ook een blog bij ( http://kunstenstijl.blogspot.nl ), hierin doe ik verslag van mijn beeldende proces. Ik wil er nog graag op wijzen dat op deze blog nooit foto's en namen geplaatst zullen worden van derden zonder hun uitdrukkelijke toestemming. 
Wel zal er verslag worden gedaan van mijn ervaringen, werkproces en experimenten.
Mocht u geïnteresseerd zijn dan kunt u deze blog volgen."

Uitgangspunt

Al denkend, experimenterend en kijkend naar mijn perceptie ben ik gekomen tot een uitgangspunt voor dit beeldend proces. Hier kan nog van alles mee gebeuren, maar het is een ingang.
Het gewone en dagelijkse is iets wat mij boeit, maar hierbij kijk ik wel altijd naar de vergankelijkheid .
Daarnaast is de aftakeling van de mens een terugkomend element dat mij boeit.
We leven vaak ons leven, zonder er al te veel bij stil te staan. Wanneer je jong bent is alles vanzelfsprekend, maar wanneer je ouder wordt of iets overkomt je, dan lijkt dat vroegere leven soms niet meer aan de orde of zo oppervlakkig of niet meer zo vanzelfsprekend.
Bv wanneer je een ziekte krijgt in je hoofd. Je veranderd, soms zonder er bewust van te zijn. Wie je ooit was lijkt verdwenen of je leeft in een verleden en bent weer geworden wie je was...

Maar ook de manier waarop mensen dan met elkaar omgaan. De een zorgt tot de dood voor haar of zijn partner, de ander lukt dat niet. En wat gaat er ( nog ) om in dat hoofd? Iemand verdwijnt langzaam uit het leven, maar is er nog wel...

Zonder mezelf al helemaal iets op te leggen, heb ik besloten om dit onderwerp verder te onderzoeken.
Ik heb contact opgenomen met een verzorgingstehuis voor mensen met dementie. Met de vraag of ik een aantal keren mee mag kijken, ervaren en registreren. Dit mag in een specifieke huiskamer. De familie van deze mensen wordt in een brief op de hoogte gesteld, met de vraag of zij hier toestemming voor geven.

Daarnaast ben ik via de Alzheimerstichting in contact gebracht met een echtpaar die misschien ook mee wil werken. Ik ga volgende week bij ze op bezoek.
Erg spannend allemaal.

Ondertussen ben ik wat boeken aan het lezen om mij voor te bereiden...

Of dit het enige uitgangspunt wordt, dat weet ik nog niet.
Ik duik eerst hier eens goed in en ga verder vooral kijken en registreren om tot beelden te komen.
Ook ben ik materiaalexperimenten aan het maken om te kijken wat ik er qua materiaal en techniek mee kan.



donderdag 20 september 2012

niet denken, maar maken

Vandaag heb ik een afspraak gemaakt met een verzorgingstehuis, met de vraag of ik bij hun een paar dagen mee mag lopen om te kijken, ervaren, fotograferen en tekenen.
Volgende week mag ik langskomen voor een kennismakingsgesprek en uiteenzetten wat mijn plannen zijn. wordt hopelijk vervolgt...

Ook ben ik bij Hawar geweest en o.m. de 2 textielcollages/ schilderijen laten zien. Fijn om te horen wat zij er van vinden. Ze hadden mijn blog ook gelezen...
En kwamen met het idee om misschien met een aantal mensen werkoverleggen te organiseren. Wat een geweldig plan, elkaar input geven, inspireren, verder helpen.
Ook een punchmachine aangeschaft om te kijken wat ik hier beeldend mee kan. Wat een geweldige machine, mijn handen gaan kriebelen.

En wat Harm zei, niet zoveel denken, maar maken. ( en hij is niet de eerste die mij dat verteld in mijn leven. Mijn partner, mijn oud docent en zo val je steeds weer in je oude valkuilen )
Ik denk dat ik dat maar op de deur van mijn atelier ga hangen en als sticky note op de laptop.
Het zou eigelijk op zo'n tegeltje boven mijn bed moeten hangen.

Dus... ik ga aan het werk en maken en schrijf wel weer als ik iets zinnigs te melden heb. Nu eerst maar eens MAKEN.

dinsdag 18 september 2012

zonder titel

Deze textielcollage heb ik een poosje geleden gemaakt. Het is een werk waar ik erg achter sta en het heeft ook een persoonlijke betekenis.
Ik heb kwetsbare materialen gebruikt en gewerkt n.a.v. een tekening.
Het werk is transparant en voor mij een start in dit beeldende proces.

nog geen titel

Gisteren schreef ik dat het iedereweekietsgemaakt-project eigenlijk nergens op slaat, want het lukt mij momenteel niet om iedere week iets te maken.
De reden waarom ik met dit idee kwam is, omdat ik vastliep in mijn beeldend werk.
Ik had niet het gevoel dat ik werk maakte vanuit de juiste intentie. Dit kwam vooral doordat ik hier en daar de vraag kreeg om voor deze en gene iets te maken. Een schilderij welteverstaan en dan graag in de breedte, smal voor in het interieur. Schilder maar wat moois werd er gezegd, je weet wel welke kleuren hier goed passen. En daar sta je dan, met de kwast in de hand, iets bedenken... En het moet bij die mensen passen...
Fout, fout, fout natuurlijk, want wat heb je ook alweer geleerd vroeger op je opleiding? Het proces is belangrijk en werken vanuit jezelf, wat heb je met een onderwerp en wat wil je.
Uiteindelijk heb ik 2 maanden verdaan met iets maken voor een ander waar ikzelf niet achterstond. Ik heb de opdracht weer teruggeven, omdat ik moest nadenken, want wat wil ik nu eigenlijk.
Wat ik wil is werk maken, werk waar ik achter sta. Lekker in mijn atelier. En het moet ergens overgaan, kwaliteit hebben. En eigenlijk wil ik in 2013 ook een expositie.
Een aantal jaren heb ik alleen maar lesgegeven, gecoördineerd en anderen begeleid in hun beeldend proces, want daar heb ik voor geleerd.
Maar wanneer het dan om je eigen werk gaat is het soms verdomde moeilijk.
Dus heb ik besloten om met een lege lei te beginnen. Een aantal jaren terug heb ik schilderijen gemaakt, een afstudeerproject waar ik volledig achterstond. Het schilderen vond ik heerlijk, het werk is gelaagd. Dat is wat ik wil.
Maar doorgaan op een bestaand onderwerp is zo gemakkelijk.
Nee, ik wil iets nieuws en eigenlijk ook even niet schilderen, want ik heb ontdekt dat mijn oude liefde textiel roept.
Dus begonnen met het iedereweekietsgemaakt-project. En ik ben weer aan het kijken. Ik zie wat mij boeit, wat mij opvalt. Ik ben weer op de goede weg.
Ik heb een aantal beelden in het hoofd die mij hopelijk weer gaan leiden naar de juiste weg.
Hoe ik dit project nu wel ga noemen, geen idee.
Ik neem je mee in deze blog in mijn proces. En hopelijk komt er iets uit, een expositie, dat zou mooi zijn. Dus de naam voor dit project, dat weet ik nu nog niet, omdat ik ook nog niet precies weet wat het wordt.
Ik laat me leiden door mijn gevoel en gebruik mijn vaardigheden.
Uiteindelijk zal het een blog worden met vallen en opstaan. Ik neem je mee in mijn keuzes.
Dat kan interessant zijn of anders schrijf ik 'm gewoon voor mezelf, omdat het nodig is...

maandag 17 september 2012

Iedere week...

Zoals je kunt lezen op deze blog ben ik begonnen met het iedereweekietsgemaakt- project.
Ik had bedacht om iedere week een nieuw werk te plaatsen, maar in de praktijk blijkt dat toch een beetje te optimistisch. ( daar heb ik wel vaker last van, helaas )
Omdat ik liever goede beelden maak, dan mezelf opleg om per se iedere week iets te posten, stel ik mijn voornemen een beetje bij.
Ik kies wel wekelijks een beeld uit om vorm te geven, de posts zullen niet wekelijks zijn, maar wel heel regelmatig. Dus het iedereweekietsgemaakt-project slaat eigenlijk nergens op.
Waar het mij omgaat is dat er een soort frequentie ontstaat van nieuwe beelden, die mij ook weer verder helpen in mijn eigen beeldend proces.
Ik broed nog even op een andere naam. Ideeën zijn van harte welkom.


dinsdag 4 september 2012

Het iedereweekietsgemaakt-project

Geïnspireerd door een artikel over de Amerikaanse illustratrice Sophie Blackhall, die iedere week een tekening maakt n.a.v. de oproepjes in the New Yorker ( kijk op http://missedconnectionsny.blogspot.nl ) en door allerlei kunstenaars, vormgevers, bloggers die zichzelf opleggen om 1 keer per week, per dag, per maand of wat dan ook, iets te maken, ben ik begonnen met mijn eigen  'iedereweekietsgemaakt- project'.

Ik heb mezelf opgelegd om iedere week een 2-dimensionaal beeld te maken, n.a.v. iets wat ik in die week heb waargenomen. Iets wat indruk heeft gemaakt op mij en op mijn netvlies is blijven branden. Of gewoon iets dat ik mooi of bijzonder vond en vasthoud in mijn herinnering van die week.
De enige beperking welke ik mezelf opleg is dat het werk een klein formaat heeft ( maximaal 20 cm) en verder zie ik wel... 

Via deze blog houd ik iedereen die geïnteresseerd is op de hoogte.
Het eerste werkje is af, het heet 'Zoete Dromen'. Het is een moment welke ik heb vastgelegd toen mijn kinderen in de auto heerlijk lagen te slapen...
In je dromen kan en mag alles, je vertoeft in een wereld die alleen van jou is. Kinderen hebben nog zoete dromen, ze zijn onschuldig en puur. Wat is er mooier om je hele leven zoete dromen te houden. Waar je ook bent en wat je ook doet, in jouw wereld kan alles...