Welkom

In deze blog neem ik je mee tijdens mijn beeldende zoektocht.
Ik blog over alle ontdekkingen, ervaringen, maar ook over de moeilijkheden welke ik tegenkom tijdens mijn beeldende proces op weg naar nieuw beeldend werk.


Marieke Smink
beeldend kunstenaar

donderdag 18 oktober 2012

Bezoek

Vorige week ben ik op bezoek geweest bij een meneer en mevrouw waarmee ik in contact was gekomen via de Alzheimerstichting.
Deze mensen hadden gehoord over mijn project en wilden wel meewerken. Dus hadden we besloten om nader kennis te maken...

Een doorsnee huis ergen in een wijk in een provinciestad. Een ziekenhuisbed voor het raam. In de vensterbank stonden een melkkannetje en een flesje, wat planten. Binnen veel foto's; van de kinderen, de kleinkinderen... Eenvoudig ingericht.
Zij vertelde mij dat het momenteel wat lastig was om de kinderen te ontvangen. Ze hadden even geen bank, omdat hij plotseling niet meer kon lopen. Dus sliep hij nu beneden en zij 's nachts op een luchtbed bij hem. 's Morgens moest alles dan weer onder het bed geschoven worden. Dit brak haar nu wel op. Beiden zijn halverwege de zeventig. Maar volgende week zou er een traplift komen, dus dan konden ze weer boven slapen.
De babyfoon was ook kapot. Daar was hun zoon nu mee heen. Hij werd erg angstig wanneer ze uit de kamer ging en kreeg het zelfs voor elkaar om dan uit het bed te komen op zoek naar haar. Via de babyfoon konden ze contact houden overal in huis.

Ze hadden het niet altijd makkelijk gehad. Een van hun kinderen was psychiatrisch patiƫnt. Nu ging het goed, hij woonde ook bij hun in huis.

Hij was altijd boer geweest, maar kreeg na zijn 'pensioen' te maken met een aantal beroertes, waardoor hij steeds een stapje terug moest doen.

We hebben veel over het verleden gesproken. Wat ze hadden meegemaakt en hadden gedaan.
Ze waren samen naar Parijs geweest, toen het nog kon. Wat hadden ze genoten.
Kijk daar een penning voor goede diensten en een souvenir uit Parijs.
Het melkkannetje betekende veel voor hem, hij had altijd in de melkfabriek gewerkt. Er hoorden mooie verhalen bij...
Hij was altijd nog erg blij met haar. Ze is lief voor mij, daar heb ik geen spijt van.
Zij vertelde dat het zwaar was, maar omdat hij zo'n goed karakter had hield ze het vol.
Sommige mensen veranderen door dementie, maar hij was nog steeds wel haar man.

Je kon merken aan alles dat het wel goed was. De dementie kenmerkte zich vooral ook door lichamelijke achteruitgang, maar in zijn hoofd gebeurde ook van alles. De ziekte ging wel door. Steeds een stapje achteruit. 'T is niet anders, ik ben blij met wat ik nog kan'. Hij leek er in te berusten.
Maar soms gebeurde er iets, waardoor hij ineens weer achteruit ging. Een paar weken geleden kon jij zelf nog naar buiten, een kleine boodschap en naar de opvang met de taxi. Dat ging niet meer, zijn benen werkten niet meer mee.

Regelmatig gaan ze naar het prakje verderop, daar zitten ze dan op een bankje. Te kijken naar de zilverberk met een broodje en dan genieten ze van elkaar en van het moment.

Het bezoek maakte veel indruk op mij. We bespraken wat ik graag wilde. Foto's maken, registreren van hun dagelijkse leven.
We spraken af dat ze er over na zouden denken.
Het kwam wel goed, zei hij.
Maandag zou ik bellen om te vragen of het mogelijk was een een keertje bij hun te komen fotograferen en tekenen.

Afgelopen maandag heb ik gebeld. Helaas, er was veel veranderd. De lift was er nog niet. Alles erg hectisch, dus nu even niet.
Zeer begrijpelijk allemaal.
We hebben afgesproken dat ik over een maand nog eens bel.
Het zou geweldig zijn om dit echtpaar in beeld te brengen. Ik heb zeer veel respect voor hun en de manier waarop ze met de ziekte omgaan. Hartverwarmend.
Ik ben dankbaar dat ik ze heb mogen ontmoeten en dat ze hun ervaringen hebben willen delen.
Tijd zal leren of ik ze verder leer kennen of dat het hier bij blijft...

Geen opmerkingen:

Een reactie posten