Welkom

In deze blog neem ik je mee tijdens mijn beeldende zoektocht.
Ik blog over alle ontdekkingen, ervaringen, maar ook over de moeilijkheden welke ik tegenkom tijdens mijn beeldende proces op weg naar nieuw beeldend werk.


Marieke Smink
beeldend kunstenaar

maandag 3 december 2012

Bezoek 2

Vandaag heb ik mijn tweede bezoek gebracht.
Ditmaal op een ander tijdstip, namelijk om half vijf ( de vorige keer was ik er om 9.00 uur )
De leiding had al aangegeven dat het zeker de moeite waard was om dan ook een kijkje te komen nemen, omdat de sfeer en de mensen dan toch heel anders is.
De mensen hebben er al een hele dag opzitten. De meeste mensen slapen niet tussen de middag en zijn moe van de dag. Ze worden rustelozer, ongeduriger en hun emoties zijn sterker.
Een meneer is er niet, hij is vanmorgen overleden...

Ik zal proberen een beeld te schetsen van mijn bezoek.

Bij binnenkomst is het druk in de woonkamer. Links aan tafel zitten 5 dames, aan de tafel daarachter zitten 2 dames en een heer en aan de andere tafel zitten ook 3 personen.
De leidster is in gesprek, vooral met de 5 dames. Zij zijn nog redelijk bij en kletsen er vrolijk op los, waarbij af en toe ook gezongen wordt, want dat doen ze graag.
Op de gang drentelt het dametje dat ik reeds getekend heb toen ze sliep en de oude schoolmeester zit op de gang op een bankje.
Sommige mensen in de woonkamer zitten in hun rolstoel te slapen, anderen doen mee aan het gesprek van de dames of staren voor zich uit.
Ik heb niet het idee dat ze mij herkennen van de vorige keer, maar ze nemen me en denken dat ik ook een zuster ben.
De dame links van mij lijkt vooral in haar eigen wereldje te zitten. Dit was de vorige keer ook zo. Ze lijkt wat nors, maar vorige week werd ik ook plots getrakteerd op een mooie glimlach toen ze op de foto kwam. Ze heeft haar hoofd op de tafel en zegt dan plots " Ik heb honger".

Er komt iemand buurten. De dames aan de tafel roepen:"Wat heeft zij toch een dikke kont". "Sst", zegt de leidster. De sfeer verstomd, wanneer ze binnenkomt. Ze wordt niet geduld in het teratorium van de dames. De leidster verteld dat deze vrouw wel eens wat wegneemt en dat de dames dat dondersgoed weten. Ze wordt niet echt geaccepteerd hier. Wanneer de vrouw weer verdwijnt, na gevraagd te hebben naar de krant, gaan de dames weer verder met keuvelen en liedjes zingen. De sfeer is weer ontspannen.
Iedereen zit ogenschijnlijk rustig te wachten op het eten.
Een aantal van de dames is in de overtuiging dat ze ergens zijn en vragen of ze moeten betalen. 's Avonds hebben ze het druk, want ze moeten ook nog naar zingen. "Oh ja", zegt een ander, "dat wist ik niet." "Ja hoor, we hebben het druk, na het eten moeten we weer weg."

Dan worden de tafels gedekt. Ze eten brood. Ik help een beetje mee. Voor iedereen een bord, een beker, mes en vork. Mandjes met brood en beleg.
Het lijkt een hele gewone maaltijd in een bejaardensoos.
De dame die op de gang drentelt wordt opgehaald. Zij leeft volledig in haar eigen wereld. Wordt aan een tafeltje apart gezet. Ze is ongedurig en roept de zuster. Rammelt met haar bord en praat vrijwel onverstaanbaar. Ze zit constant te mopperen en iedereen uit te maken voor kreng. Als een soort achtergrondgeluid, een voortdurende ruis. Ditmaal is het niet de kanarie die zorgt voor het achtergrond geluid, maar dit dametje.

Al snel blijkt dat al die messen en vorken prachtig zijn, maar dat lang niet iedereen ze kan hanteren. Boterkuipjes blijken lastig open te gaan. Broodjes smeren is lastig en voor het dametje is het ook lastig eten. Ze smeert er meer mee, dan ze eet. Uiteindelijk belanden de stukjes brood met stroop die ik voor haar heb gemaakt meer op de grond en in de vensterbank dan in haar mond. Ze heeft het veel te druk met al die nare krengen die haar lastig vallen. De leiding denkt dat ze het vroeger moeilijk heeft gehad, dat ze misschien wel iets traumatisch meegemaakt heeft. Wat het is weet niemand, ook haar kinderen niet. Ze laten haar maar een beetje haar gang gaan, want wanneer je direct komt als ze roept wordt je toch weggeduwd of uitgemaakt voor kreng. Ze zit totaal in haar eigen wereldje. Eigenlijk een soort brabbelend, boos peutertje, maar dan oud.

Verder achterin zit een mevrouw van 65. Ze is nog jong en heeft een zeldzame ziekte, waardoor ze dementerende verschijnselen krijgt. Ze ziet slecht en is verdrietig. Wanneer de zuster bij haar gaat zitten en met haar praat gaat het wel. Ze praat graag over haar kinderen.
De leiding is druk met broodjes smeren, helpen, medicijnen klaar maken...
Ik maak af en toe een foto. Niet te veel, de mensen zijn zo onrustig ik wil ze niet te veel storen, hoewel ze het ook niet zo heel erg beseffen volgens mij.
Naarmate de maaltijd vordert en iedereen klaar is wordt het steeds onrustiger.
De meneer in de rolstoel, met de traanogen van laatst, vraagt om een kussen. Wanneer ik het hem geef blijkt dat hij de vloer er mee aan wil vegen. Toch maar niet. Hij probeert zich door de kamer te bewegen, maar zijn rolstoel en die van zijn buurvrouw zitten in de weg.

De mevrouw van 65 moet plassen, maar de leidster is nog druk. Ze moet nog even wachten. "Ik moet plassen" schreeuwt ze op een gegeven moment. "Ja, ik kom er aan". Je ziet de wanhoop in haar ogen. Haar gebit ligt op tafel, die doet ze steeds uit. 't Is toch net of ze wel beseft wat er aan de hand is, ze is verdrietig.
Terug van de wc moet ze spugen en daarna is ze weer verdrietig. Ik knoop een praatje met haar aan over haar dochters. "Heb je ook kleindochters?""Nee, mijn kinderen zijn 17 en 18. Een is verloofd en die ander gaat misschien ook wel trouwen."
Later spreek ik de leidster. In de wc had ze nog een heel verhaal over haar kleinkinderen, nu heeft ze er geen.

Er is ook een dametje van bijna 100. Ze ziet er keurig uit. Mooi gekapt, oorbellen, mooie tas en de portemonnaie komt al op tafel. Even betalen en dan moet ze gaan. Naar de wc. "Kom je zo terug?", vraagt de leidster. Ze piept wel eens weg naar haar slaapkamer, maar dat mag niet. Eerst nog koffie.

Routine en regelmaat zijn belangrijk. Elke dag, hetzelfde ritme. 's avonds wordt er wel eens iemand uit de huiskamer gehaald. Die gaat dan mee naar een speciale 'verwengroep'. Daar krijgen ze wat extra aandacht, een borreltje, lekker eten en een spelletje. Meestal weten ze het de volgende dag niet meer, maar het gaat om het moment.

Een mevrouw slaapt alleen maar. Zij is al zo ziek, ze zit volledig in haar eigen wereld en is nog maar weinig wakker. En als ze wakker is herhaalt ze steeds dezelfde zinnen...

Op de gang hoor ik steeds meer geluiden. Ook in de huiskamer wordt het onrustiger. Mensen gaan drentelen, proberen te bewegen met hun rolstoel of tillen constant op de tafel, met op de achtergrond het dametje die praat tegen de krengen.
Het oude vrouwtje van bijna 100 komt terug. Ze kon de slaapkamer niet vinden, ze wil naar bed.
Verteld over haar vader en moeder die ze gaat opzoeken. Zelf met de auto van haar broer. Die is boer en zij mag de auto soms lenen. Dat vind ze zo lief. Ja, ze wordt bijna 100. Oud he, en ze kan alles nog. Nog kerngezond alles doet het nog, dat ze dat nog mag beleven. Ze kan zelfs nog naar haar moeder...

Wanneer ik later op de terugweg nog even langs de supermarkt ga, merk ik dat ik de oude mensen daar ook zit te beoordelen. Is deze 'normaal' of ook een beetje in de war.
Gek eigenlijk, want wat is normaal. Ogenschijnlijk lijkt een aantal van de dames in het tehuis best normaal en kun je er een gesprek mee voeren, maar ze zitten volledig in een andere dimensie. Een ander hier en nu.
Wonderlijk hoe je geest werkt, of niet werkt eigenlijk...

In uitvoering

Ik ben druk bezig met het uitwerken van schetsen en ideeën.
Verder kan ik er nog niet zoveel over zeggen, alleen dat ik zeer geïnspireerd ben. En dat is al een poos geleden. Ik zit op het goede spoor...
































Vanmiddag ga ik weer op bezoek bij het verzorgingstehuis. Aan het einde van de dag schijnt het heel anders te zijn.
Dan is deze mevrouw misschien wel niet zo lief...
We zullen zien.