Vanmorgen ben ik op bezoek geweest bij het Verpleegtehuis, dat inmiddels verhuist is naar een andere lokatie, om mijn werk te laten zien.
Ik had een fijn gesprek met het hoofd van de desbetreffende afdeling waar ik de bewoners van heb geportretteerd.
Inmiddels blijken 2 van de geportretteerden, waarvan ik het werk al af heb, te zijn overleden. Ach, ja zo snel kan het gaan dus...
Het is de bedoeling om het werk eerst in dit Verpleegtehuis te gaan exposeren. Uiteindelijk zal het gaan om 4 patiënten waarvan ik portretten heb gemaakt ( of nog ga maken, want nog niet alles is af ). De beelden heb ik wel redelijk concreet in mijn hoofd nu.
Ik heb 2 werken achtergelaten, zodat er intern besproken kan worden hoe en waar in het gebouw de expositie kan plaatsvinden.
Zaak is ook om nu de familieleden en nabestaanden in te lichten.
Het liefst wil ik de namen van de patiënten bij de portretten + een boekje of verhaaltje met hun levensloop. Maar dat moet ik gaan overleggen.
Ik denk dat het later onderdeel gaat worden van een groter geheel en dat het werk dan anoniem getoond wordt. Maar voor deze expositie op deze plek vind ik informatie zeker een wezenlijk onderdeel van het geheel.
Wordt vervolgt dus...
Na ons gesprek heb ik het nieuwe gebouw nog even bekeken. Wat een verschil. De mensen zitten nu met max 8 personen op een afdeling. Er zijn een soort huizen gecreëerd met veel meer privacy voor de patiënten.
Het is veel rustiger op de afdeling, meer harmonie. Mensen kunnen meer naar buiten ( onder begeleiding, daar is nu tijd voor ) en ze koken zelf met hulp van een verpleger.
Wat ontzettend fijn om te zien wat deze verbetering met zich meebrengt. De patiënten hebben weinig tot geen aanpassingsproblemen.
Wat een verschil met de vorige lokatie! Ik sta versteld...
maandag 24 juni 2013
zondag 23 juni 2013
Ingelijst
Gisteren heb ik de textielcollage weer opgehaald bij de lijstenmaker.
Ik ben heel tevreden met het resultaat.
Maandag heb ik een afspraak met het verzorgingstehuis om het te laten zien. Spannend...
Ik ben heel tevreden met het resultaat.
Maandag heb ik een afspraak met het verzorgingstehuis om het te laten zien. Spannend...
maandag 3 juni 2013
Afspraak
Binnenkort heb ik een afspraak met een van mijn contactpersonen van het verpleeghuis.
Ik zal een aantal werken dan persoonlijk laten zien en we spreken de namen van de geportretteerden nog even door.
Ik denk dat het goed is om het werk naar de geportretteerde te noemen. Ook omdat ik het belangrijk vind dat deze mensen niet vergeten worden. Het leven dat zij nu leven en het leven dat zij in het verleden hebben geleefd heeft ze gemaakt tot wie ze zijn. Ook al zijn deze mensen veel dingen vergeten, niet alles is weg... Want wat zijn hun dromen, wat weten ze nog en wat weten ze niet meer en hoe hebben hun levenservaringen ze gevormd tot wie ze nu zijn geworden? Daarnaast hebben ze een leven geleefd met anderen, ervaringen en herinneringen gedeeld. Ze hebben hun kinderen opgevoed, hun kennis gedeeld en misschien wel hun dromen geleefd. Ook al lijken ze niet meer aanwezig en verdwijnen ze langzaam...
Daarom wil ik ook gaan informeren bij mijn contactpersoon en/of bij de familieleden over het leven dat zij hebben altijd geleefd en dit documenteren bij het werk wanneer ik hier toestemming voor krijg.
Ik zal een aantal werken dan persoonlijk laten zien en we spreken de namen van de geportretteerden nog even door.
Ik denk dat het goed is om het werk naar de geportretteerde te noemen. Ook omdat ik het belangrijk vind dat deze mensen niet vergeten worden. Het leven dat zij nu leven en het leven dat zij in het verleden hebben geleefd heeft ze gemaakt tot wie ze zijn. Ook al zijn deze mensen veel dingen vergeten, niet alles is weg... Want wat zijn hun dromen, wat weten ze nog en wat weten ze niet meer en hoe hebben hun levenservaringen ze gevormd tot wie ze nu zijn geworden? Daarnaast hebben ze een leven geleefd met anderen, ervaringen en herinneringen gedeeld. Ze hebben hun kinderen opgevoed, hun kennis gedeeld en misschien wel hun dromen geleefd. Ook al lijken ze niet meer aanwezig en verdwijnen ze langzaam...
Daarom wil ik ook gaan informeren bij mijn contactpersoon en/of bij de familieleden over het leven dat zij hebben altijd geleefd en dit documenteren bij het werk wanneer ik hier toestemming voor krijg.
donderdag 30 mei 2013
Even wat anders
Deze had ik intussen ook nog gemaakt, nog geen idee of deze er bijhoort of niet.
Wellicht... misschien...
Het wordt tijd om alles straks eens goed onder de loep te gaan nemen voor een statement...
Wellicht... misschien...
Het wordt tijd om alles straks eens goed onder de loep te gaan nemen voor een statement...
Klaar om in te lijsten
Deze is klaar om in te lijsten. Ik plaats er nog een transparante stof voor om nog meer de illusie van een venster weer te geven.
De lijst wordt weer wit.
De lijst wordt weer wit.
zaterdag 11 mei 2013
Weer aan de slag
Nadat mijn project een poosje heeft stilgestaan , om allerlei redeneren waar ik niet nader op in zal gaan, heb ik nu gelukkig de 'draad' weer kunnen oppakken.
Allereerst ben ik verder gegaan met onderstaand portret. Ik wil het contrast nog groter maken, door te verwijzen naar het soms zo schrijnende bestaan van een leven achter de geraniums.
Allereerst ben ik verder gegaan met onderstaand portret. Ik wil het contrast nog groter maken, door te verwijzen naar het soms zo schrijnende bestaan van een leven achter de geraniums.
zondag 3 februari 2013
Gedicht
When an old man died in the geriatric ward of a nursing home in an Australian country town, it was believed that he had nothing left of any value.
Later, when the nurses were going through his meagre possessions, They found this poem. Its quality and content so impressed the staff that copies were made and distributed to every nurse in the hospital.
One nurse took her copy to Melbourne. The old man's sole bequest to posterity has since appeared in the Christmas editions of magazines around the country and appearing in mags for Mental Health. A slide presentation has also been made based on his simple, but eloquent, poem.
And this old man, with nothing left to give to the world, is now the author of this 'anonymous' poem winging across the Internet.
Cranky Old Man
What do you see nurses? . . .. . .What do you see?
What are you thinking .. . when you're looking at me?
A cranky old man, . . . . . .not very wise,
Uncertain of habit .. . . . . . . .. with faraway eyes?
Who dribbles his food .. . ... . . and makes no reply.
When you say in a loud voice . .'I do wish you'd try!'
Who seems not to notice . . .the things that you do.
And forever is losing . . . . . .. . . A sock or shoe?
Who, resisting or not . . . ... lets you do as you will,
With bathing and feeding . . . .The long day to fill?
Is that what you're thinking?. .Is that what you see?
Then open your eyes, nurse .you're not looking at me.
I'll tell you who I am . . . . .. As I sit here so still,
As I do at your bidding, .. . . . as I eat at your will.
I'm a small child of Ten . .with a father and mother,
Brothers and sisters .. . . .. . who love one another
A young boy of Sixteen . . . .. with wings on his feet
Dreaming that soon now . . .. . . a lover he'll meet.
A groom soon at Twenty . . . ..my heart gives a leap.
Remembering, the vows .. .. .that I promised to keep.
At Twenty-Five, now . . . . .I have young of my own.
Who need me to guide . . . And a secure happy home.
A man of Thirty . .. . . . . My young now grown fast,
Bound to each other . . .. With ties that should last.
At Forty, my young sons .. .have grown and are gone,
But my woman is beside me . . to see I don't mourn.
At Fifty, once more, .. ...Babies play 'round my knee,
Again, we know children . . . . My loved one and me.
Dark days are upon me . . . . My wife is now dead.
I look at the future ... . . . . I shudder with dread.
For my young are all rearing .. . . young of their own.
And I think of the years . . . And the love that I've known.
I'm now an old man . . . . . . .. and nature is cruel.
It's jest to make old age . . . . . . . look like a fool.
The body, it crumbles .. .. . grace and vigour, depart.
There is now a stone . . . where I once had a heart.
But inside this old carcass . A young man still dwells,
And now and again . . . . . my battered heart swells
I remember the joys . . . . .. . I remember the pain.
And I'm loving and living . . . . . . . life over again.
I think of the years, all too few . . .. gone too fast.
And accept the stark fact . . . that nothing can last.
So open your eyes, people .. . . . .. . . open and see.
Not a cranky old man .
Look closer . . . . see .. .. . .. .... . ME!!
Later, when the nurses were going through his meagre possessions, They found this poem. Its quality and content so impressed the staff that copies were made and distributed to every nurse in the hospital.
One nurse took her copy to Melbourne. The old man's sole bequest to posterity has since appeared in the Christmas editions of magazines around the country and appearing in mags for Mental Health. A slide presentation has also been made based on his simple, but eloquent, poem.
And this old man, with nothing left to give to the world, is now the author of this 'anonymous' poem winging across the Internet.
Cranky Old Man
What do you see nurses? . . .. . .What do you see?
What are you thinking .. . when you're looking at me?
A cranky old man, . . . . . .not very wise,
Uncertain of habit .. . . . . . . .. with faraway eyes?
Who dribbles his food .. . ... . . and makes no reply.
When you say in a loud voice . .'I do wish you'd try!'
Who seems not to notice . . .the things that you do.
And forever is losing . . . . . .. . . A sock or shoe?
Who, resisting or not . . . ... lets you do as you will,
With bathing and feeding . . . .The long day to fill?
Is that what you're thinking?. .Is that what you see?
Then open your eyes, nurse .you're not looking at me.
I'll tell you who I am . . . . .. As I sit here so still,
As I do at your bidding, .. . . . as I eat at your will.
I'm a small child of Ten . .with a father and mother,
Brothers and sisters .. . . .. . who love one another
A young boy of Sixteen . . . .. with wings on his feet
Dreaming that soon now . . .. . . a lover he'll meet.
A groom soon at Twenty . . . ..my heart gives a leap.
Remembering, the vows .. .. .that I promised to keep.
At Twenty-Five, now . . . . .I have young of my own.
Who need me to guide . . . And a secure happy home.
A man of Thirty . .. . . . . My young now grown fast,
Bound to each other . . .. With ties that should last.
At Forty, my young sons .. .have grown and are gone,
But my woman is beside me . . to see I don't mourn.
At Fifty, once more, .. ...Babies play 'round my knee,
Again, we know children . . . . My loved one and me.
Dark days are upon me . . . . My wife is now dead.
I look at the future ... . . . . I shudder with dread.
For my young are all rearing .. . . young of their own.
And I think of the years . . . And the love that I've known.
I'm now an old man . . . . . . .. and nature is cruel.
It's jest to make old age . . . . . . . look like a fool.
The body, it crumbles .. .. . grace and vigour, depart.
There is now a stone . . . where I once had a heart.
But inside this old carcass . A young man still dwells,
And now and again . . . . . my battered heart swells
I remember the joys . . . . .. . I remember the pain.
And I'm loving and living . . . . . . . life over again.
I think of the years, all too few . . .. gone too fast.
And accept the stark fact . . . that nothing can last.
So open your eyes, people .. . . . .. . . open and see.
Not a cranky old man .
Look closer . . . . see .. .. . .. .... . ME!!
donderdag 31 januari 2013
Verdwaald verlangen
Ik zie net dat er een interessante tentoonstelling is in het Drents Museum, welke zeer aansluit op waar ik mee bezig ben.
Daar ga ik heen! Inspirerend...
http://www.drentsmuseum.nl/tentoonstellingen/tentoonstelling-uitgelicht/exhibition/gezichten-van-dementie-27.html
Daar ga ik heen! Inspirerend...
http://www.drentsmuseum.nl/tentoonstellingen/tentoonstelling-uitgelicht/exhibition/gezichten-van-dementie-27.html
Terwijl ik met mijn vorige schets nog druk aan het experimenteren ben, heb ik vandaag een andere uitgewerkt.
Wellicht herken je de tekening, deze had ik al eerder gemaakt om uit te werken in textiel.
De eerste fase is klaar. Ik weet nog niet of ik er nog wat bij doe of dat ik de leegte behoud.
Ook wel interessant om juist op een andere manier uit te snijden.
Maar even laten liggen en later weer kijken...
Wellicht herken je de tekening, deze had ik al eerder gemaakt om uit te werken in textiel.
De eerste fase is klaar. Ik weet nog niet of ik er nog wat bij doe of dat ik de leegte behoud.
Ook wel interessant om juist op een andere manier uit te snijden.
Maar even laten liggen en later weer kijken...
vrijdag 18 januari 2013
Uitwerking
Na lange tijd niks gedaan te hebben ( feestdagen, drukte met werk ) heb ik vandaag eindelijk weer tijd om verder te gaan.
Ik ben begonnen met een uitwerking van een schets aan de hand van een foto.
Het idee vond ik al vrij sterk ( gemaakt in een brainstorm aan het begin van mijn proces ), nu ben ik 'm aan het uitwerken, waarbij ik een van mijn waarnemingen als uitgangspunt heb gesteld.
Ik gebruik hierbij een techniek waarbij je print op stof in combinatie met collage en borduren.
Wanneer de schets klaar is, zal ik 'm publiceren
Ik ben begonnen met een uitwerking van een schets aan de hand van een foto.
Het idee vond ik al vrij sterk ( gemaakt in een brainstorm aan het begin van mijn proces ), nu ben ik 'm aan het uitwerken, waarbij ik een van mijn waarnemingen als uitgangspunt heb gesteld.
Ik gebruik hierbij een techniek waarbij je print op stof in combinatie met collage en borduren.
Wanneer de schets klaar is, zal ik 'm publiceren
Abonneren op:
Posts (Atom)